LOGBOEK etappe 3: gran canaria > kaapverdië, vanaf 25 oktober 2013
20131025 op open zee
Etappe van Gran Canaria naar Kaapverdië, vertrokken 25 oktober 2013 rond tien uur 's morgens, vanuit Porto de Mogan (live webcam) met aan boord Pim en Adrie en wat etenswaren.
Koers naar Mindelo, São Vicente, afstand ongeveer 770 Nm (~1425 km), ruim vijf dagen varen met matige wind (15 kts) en golven in de rug, aankomst vanaf woensdag de 30ste oktober mogelijk. De zon staat behoorlijk tegen, maar dat is voorlopig het enige.
Bij minder dan 15 knopen in de rug werkt de windvaan niet lekker en moet je met de hand blijven sturen, de jongens zullen het er druk mee kunnen hebben om een beetje koers te houden. Bij geringe deining wil het nog wel lukken. Er wordt twee tot drie meter deining voorspeld gedurende een deel van het traject, voornamelijk van achter en opzij inkomend. In combinatie met rugwind levert dat enig zijwaarts geschommel op en een licht slingerende koers. We wachten hun bericht af wanneer ze op Kaapverdië zijn aangekomen.
Koers naar Mindelo, São Vicente, afstand ongeveer 770 Nm (~1425 km), ruim vijf dagen varen met matige wind (15 kts) en golven in de rug, aankomst vanaf woensdag de 30ste oktober mogelijk. De zon staat behoorlijk tegen, maar dat is voorlopig het enige.
Bij minder dan 15 knopen in de rug werkt de windvaan niet lekker en moet je met de hand blijven sturen, de jongens zullen het er druk mee kunnen hebben om een beetje koers te houden. Bij geringe deining wil het nog wel lukken. Er wordt twee tot drie meter deining voorspeld gedurende een deel van het traject, voornamelijk van achter en opzij inkomend. In combinatie met rugwind levert dat enig zijwaarts geschommel op en een licht slingerende koers. We wachten hun bericht af wanneer ze op Kaapverdië zijn aangekomen.
20131027 Onderweg naar Kaapverdië tot ~vrijdag 1 november...
Om voorbereid te zijn op de verhalen die over een week gaan komen alvast een link naar feiten over Kaapverdië. Startpagina. De CIA heeft ook zo z'n hobby in het vastleggen van feiten. Er is ook een eigen site.
In Rotterdam wonen meer dan tienduizend Kaapverdianen heb ik me laten vertellen, hierheen gekomen aanvankelijk werkend op schepen, hun land uit armoede verlatend. Ik sprak op Kaapverdië eens een hoteleigenaar aan die in plat Rotterdams vertelde dat hij zich eigenlijk meer Rotterdammer dan Kaapverdiaan voelde. Zijn hotel zou ik voor een prikje over kunnen nemen. Maar ja, dan zit je daar met een B&B concept als landverlater. Kan heel anders uitpakken.
In Rotterdam wonen meer dan tienduizend Kaapverdianen heb ik me laten vertellen, hierheen gekomen aanvankelijk werkend op schepen, hun land uit armoede verlatend. Ik sprak op Kaapverdië eens een hoteleigenaar aan die in plat Rotterdams vertelde dat hij zich eigenlijk meer Rotterdammer dan Kaapverdiaan voelde. Zijn hotel zou ik voor een prikje over kunnen nemen. Maar ja, dan zit je daar met een B&B concept als landverlater. Kan heel anders uitpakken.
Bericht van de vrolijke Zwitserse wereldreizigers Nina en Ken van de Makaio, die we vanaf noord Spanje al in de nabijheid van de Senang hadden, zij doen een rondje Caribic en vervolgens Zuid-Amerika tegen de klok in:
"...Wir sind gerade in Las Palmas und treffen letzte Vorbereitungen für die Atlantiküberquerung. Die Genua wird noch einmal neu genäht, neue Schoten gekauft, viele Schrauben noch einmal ganz fest anziehen und alles ganz genau prüfen;) Wir haben eine Homepage und Vesselfinder funktioniert jetzt auch:) Machs gut, einen schönen Herbst und Winter und ganz liebe Grüsse aus dem ewigen Sommer!! Nina und Ken..."
"...Wir sind gerade in Las Palmas und treffen letzte Vorbereitungen für die Atlantiküberquerung. Die Genua wird noch einmal neu genäht, neue Schoten gekauft, viele Schrauben noch einmal ganz fest anziehen und alles ganz genau prüfen;) Wir haben eine Homepage und Vesselfinder funktioniert jetzt auch:) Machs gut, einen schönen Herbst und Winter und ganz liebe Grüsse aus dem ewigen Sommer!! Nina und Ken..."
20131101 Senang donderdag op Sal aangekomen, posities op Shiptrak te zien
Donderdag zijn Pim en Adrie op Sal aangekomen. De 780 nM is in zes dagen gedaan en het was een perfecte overtocht (gemiddelde van 5,4 knopen). Het is wel wennen aan een heel andere cultuur en een taal waar je weinig grip op hebt. Er is nog geen verbinding via de radio mogelijk. Leopold heeft van Pim een "boodschappenlijstje" meegekregen voor John, die binnenkort naar Sal vliegt. Hopelijk lukt het daarna de verbinding te herstellen. John gaat op 7 november in Sal aan boord en vertrekt weer op 16 november vanaf dezelfde bestemming. De bedoeling is om in deze tien dagen een rondje Cabo Verde te doen.
De tussenposities van de overtocht staan op Shiptrak.
De tussenposities van de overtocht staan op Shiptrak.
20131102 Verslag van Pim: Gran Canaria t/m Cabo Verde
Verslagje van de Cabo Verde: met 28 graden op land, zeewater 25 graden.
Op de Canarische eilanden is Leopold aan boord gekomen. Een soort van onverwachte komst, want Adrie en Max zouden in tweede termijn niet zijn meegegaan. De oversteek van Gran Canaria naar de Cabo Verde zou wel heel veel tijd opslokken die je ook kunt besteden aan allerlei tochtjes op het droge. Eigenlijk een vakantie met de boot als drijvende hotelkamer.
Met Leopold is een groot aantal klussen verzet. Op elektrisch gebied zijn diverse zaken hersteld, zijn handige ledlampjes aangebracht in kastjes en kuip. De buitenluidsprekers zijn gemonteerd zodat de buren nu ook mee kunnen genieten van mooie aria’s van Verdi. En ook die vermaledijde wc-aansluiting is omgelegd. De in- en uitstroomopening zaten vlak naast elkaar. Als je stilligt in het water werd de wc-inhoud voor een deel weer als spoelwater gebruikt. Ronduit niet fris. Nu wordt het spoelwater aan stuurboord binnen gehaald en aan bakboord weggespoeld. Een hele verbetering. Met deze actie is ook gelijk de watermaker in gebruik genomen. Spannend … want ik wist niet of het membraan op de juiste wijze is geconserveerd door de vorige eigenaar. Als dat niet in orde zou zijn, dan zou er een nieuw membraan moeten worden geïnstalleerd. En dat kost nogal wat! Eerst het membraan ‘buitenom’ gespoeld met drinkwater uit flessen. Beslist geen kraanwater, want dat is gechloreerd. Dat vernielt het membraan gelijk, evenals olieachtige stoffen. Het spoelwater leek eerst troebel, maar bleek vol ragfijne luchtbelletjes te zitten. Nadat die waren opgetrokken was het fris en helder water. Nu met druk door de kern van het membraan heen persen. En zie … helder fris ruikend water. Een hele opluchting. Hoe zou die het nu doen op zout water. Dat zou pas kunnen na vertrek uit de haven. Op open zee is het water schoon en veilig om in te nemen in het filtersysteem.
Leopold is opgepikt op Fuerteventura. Inslingeren in de haven en op anker. Pfoehhh … zijn talent voor zeeziekte stak de kop op. Met enkele pillen en verblijf in de kuip was na enige dagen toch sprake van gewenning. Gelukkig … want we zouden naar Gran Canaria oversteken omdat daar Adrie alsnog aan boord zou komen. Max kon alsnog helaas niet mee, vanwege drukte op zijn werk. Met Adrie hebben we enige dagen in Mogan gelegen op Gran Canaria. Een werkelijk idyllisch haventje. Het wordt klein Venetië genoemd, maar dat is toch echt wel teveel eer. Een mooie tocht door de bergen laat een heel andere kant zien van Gran Canaria. De kust is op heel veel plaatsen verpest met lelijke appartementen complexen en hotels. Alles is instant strandtoerisme. Wij voelen ons bevoorrecht met een plekje in de haven, of eerder op anker voor de kust.
Op 25 oktober zijn Adrie en ik vertrokken naar Sal, het meest noordelijke eiland van de Cabo Verden. Op 6 november komt daar John aan boord voor zo’n 10 dagen. Adrie vertrekt 7 november vanaf Sal weer naar huis. Op zee de watermaker getest ... Ja hoor, na de eerste liter wat brem smakend water komt er heerlijk drinkwater uit. De verhalen over smakeloos raar water worden niet onderschreven. Het water in de tank is vanaf nu bestemd voor bewassing en afwas. Er zit toch altijd een tankluchtje aan met chloor.
De oversteek verloopt super. De eerste drie uren moesten we wel onder het eiland weg komen. We hadden wind recht op kop. Eenmaal zo’n 15 nM uit de kust kregen we de voorspelde NNO wind in de kont. Die is gebleven tot Sal en waait nog steeds. Tussen de 10 en 20 knopen wind leverde dit een snelle oversteek op van ruim 6 dagen. Gemiddeld 130 nM per dag. Ik reken op de lange rit met 110 nM per dag. Dat is volgens sommigen al een heel positieve inschatting. Voorlopig zijn wij blij met dit resultaat. Het kan dus . en dat met alleen de Genua en bezaan. Het grootzeil zou bij zo’n achterlijke wind de Genua doen invallen. En die Genua is toch het werkpaard met de meeste meters. Hij werd wel gesteund door de spiboom. Daarmee stond hij stabieler en kon ook nog eens wat gereefd worden bij meer wind.
Nu dus op Sal. Uitgebreid shipshape gemaakt en een onverrichte zoektocht naar de knopen van de bekleding. Adrie had de twee achtergebleven kussens mee van de zithoek en wilde de losgeraakte knopen weer vastzetten. Nergens te vinden! Wel gelijk alle hoeken en gaten van de boot opnieuw geïnspecteerd. Tot op het diepste punt is alles kurkdroog. Ook daar waar ik wat lekwater vanuit de ankerbak had verwacht bleek het droog.
De formaliteiten bij het inklaren bleken toch weer anders dan de pilot aangaf. Eerst naar de lokale politie die het scheepsdocument inneemt. Bij vertrek kan dat weer tijdig opgehaald worden. Vervolgens naar het vliegveld voor een stempeltje van de immigratiedienst. Ik weet niet of daarmee de andere ankerplaatsen zijn gevrijwaard van formaliteiten; we gaan het wel merken.
Een totaal andere cultuur/ atmosfeer hier. Een taal waar je nauwelijks of niet mee uit de voeten kan. Het Portugees is toch verdrongen door het creools of in ieder geval flink daarmee doorspekt. Engels wordt mondjesmaat gesproken. De havenplaats biedt niet veel. Armoedig en vervallen, vies. Niemand die zich daar aan stoort; wij dus ook maar niet. Gewoon mee met de flow. Wordt vervolgd!
Groeten, A3 en Pim
Op de Canarische eilanden is Leopold aan boord gekomen. Een soort van onverwachte komst, want Adrie en Max zouden in tweede termijn niet zijn meegegaan. De oversteek van Gran Canaria naar de Cabo Verde zou wel heel veel tijd opslokken die je ook kunt besteden aan allerlei tochtjes op het droge. Eigenlijk een vakantie met de boot als drijvende hotelkamer.
Met Leopold is een groot aantal klussen verzet. Op elektrisch gebied zijn diverse zaken hersteld, zijn handige ledlampjes aangebracht in kastjes en kuip. De buitenluidsprekers zijn gemonteerd zodat de buren nu ook mee kunnen genieten van mooie aria’s van Verdi. En ook die vermaledijde wc-aansluiting is omgelegd. De in- en uitstroomopening zaten vlak naast elkaar. Als je stilligt in het water werd de wc-inhoud voor een deel weer als spoelwater gebruikt. Ronduit niet fris. Nu wordt het spoelwater aan stuurboord binnen gehaald en aan bakboord weggespoeld. Een hele verbetering. Met deze actie is ook gelijk de watermaker in gebruik genomen. Spannend … want ik wist niet of het membraan op de juiste wijze is geconserveerd door de vorige eigenaar. Als dat niet in orde zou zijn, dan zou er een nieuw membraan moeten worden geïnstalleerd. En dat kost nogal wat! Eerst het membraan ‘buitenom’ gespoeld met drinkwater uit flessen. Beslist geen kraanwater, want dat is gechloreerd. Dat vernielt het membraan gelijk, evenals olieachtige stoffen. Het spoelwater leek eerst troebel, maar bleek vol ragfijne luchtbelletjes te zitten. Nadat die waren opgetrokken was het fris en helder water. Nu met druk door de kern van het membraan heen persen. En zie … helder fris ruikend water. Een hele opluchting. Hoe zou die het nu doen op zout water. Dat zou pas kunnen na vertrek uit de haven. Op open zee is het water schoon en veilig om in te nemen in het filtersysteem.
Leopold is opgepikt op Fuerteventura. Inslingeren in de haven en op anker. Pfoehhh … zijn talent voor zeeziekte stak de kop op. Met enkele pillen en verblijf in de kuip was na enige dagen toch sprake van gewenning. Gelukkig … want we zouden naar Gran Canaria oversteken omdat daar Adrie alsnog aan boord zou komen. Max kon alsnog helaas niet mee, vanwege drukte op zijn werk. Met Adrie hebben we enige dagen in Mogan gelegen op Gran Canaria. Een werkelijk idyllisch haventje. Het wordt klein Venetië genoemd, maar dat is toch echt wel teveel eer. Een mooie tocht door de bergen laat een heel andere kant zien van Gran Canaria. De kust is op heel veel plaatsen verpest met lelijke appartementen complexen en hotels. Alles is instant strandtoerisme. Wij voelen ons bevoorrecht met een plekje in de haven, of eerder op anker voor de kust.
Op 25 oktober zijn Adrie en ik vertrokken naar Sal, het meest noordelijke eiland van de Cabo Verden. Op 6 november komt daar John aan boord voor zo’n 10 dagen. Adrie vertrekt 7 november vanaf Sal weer naar huis. Op zee de watermaker getest ... Ja hoor, na de eerste liter wat brem smakend water komt er heerlijk drinkwater uit. De verhalen over smakeloos raar water worden niet onderschreven. Het water in de tank is vanaf nu bestemd voor bewassing en afwas. Er zit toch altijd een tankluchtje aan met chloor.
De oversteek verloopt super. De eerste drie uren moesten we wel onder het eiland weg komen. We hadden wind recht op kop. Eenmaal zo’n 15 nM uit de kust kregen we de voorspelde NNO wind in de kont. Die is gebleven tot Sal en waait nog steeds. Tussen de 10 en 20 knopen wind leverde dit een snelle oversteek op van ruim 6 dagen. Gemiddeld 130 nM per dag. Ik reken op de lange rit met 110 nM per dag. Dat is volgens sommigen al een heel positieve inschatting. Voorlopig zijn wij blij met dit resultaat. Het kan dus . en dat met alleen de Genua en bezaan. Het grootzeil zou bij zo’n achterlijke wind de Genua doen invallen. En die Genua is toch het werkpaard met de meeste meters. Hij werd wel gesteund door de spiboom. Daarmee stond hij stabieler en kon ook nog eens wat gereefd worden bij meer wind.
Nu dus op Sal. Uitgebreid shipshape gemaakt en een onverrichte zoektocht naar de knopen van de bekleding. Adrie had de twee achtergebleven kussens mee van de zithoek en wilde de losgeraakte knopen weer vastzetten. Nergens te vinden! Wel gelijk alle hoeken en gaten van de boot opnieuw geïnspecteerd. Tot op het diepste punt is alles kurkdroog. Ook daar waar ik wat lekwater vanuit de ankerbak had verwacht bleek het droog.
De formaliteiten bij het inklaren bleken toch weer anders dan de pilot aangaf. Eerst naar de lokale politie die het scheepsdocument inneemt. Bij vertrek kan dat weer tijdig opgehaald worden. Vervolgens naar het vliegveld voor een stempeltje van de immigratiedienst. Ik weet niet of daarmee de andere ankerplaatsen zijn gevrijwaard van formaliteiten; we gaan het wel merken.
Een totaal andere cultuur/ atmosfeer hier. Een taal waar je nauwelijks of niet mee uit de voeten kan. Het Portugees is toch verdrongen door het creools of in ieder geval flink daarmee doorspekt. Engels wordt mondjesmaat gesproken. De havenplaats biedt niet veel. Armoedig en vervallen, vies. Niemand die zich daar aan stoort; wij dus ook maar niet. Gewoon mee met de flow. Wordt vervolgd!
Groeten, A3 en Pim
20131117 Verslag vanuit Mindelo
Cabo Verde, 14 november 2013, Haven van Mindelo, 28 graden in de schaduw, zeewater 26 graden.
Zoals eerder geschreven; de Cabo Verde hebben meer weg van Afrika dan van Portugal. Inmiddels meer ervaringen verder blijkt dat de eilanden onderling sterk verschillen van sfeer en uitstraling. Sal is destijds door de luchtvaart uitgekozen als tussenstop voor de trans-Atlantische vluchten. Sal is vlak en maakte het mogelijk een groot vliegveld aan te leggen. Qua natuur heeft het veel minder te bieden dan de veel ruigere andere eilanden. Omdat het toerisme op Sal zich concentreert rond Santa Maria aan de zuidkant hebben wij in de havenplaats en daar omheen meer kunnen zien van het dagelijkse leven. De kennismaking met twee Nederlanders, Ed en René, zorgen voor een snelle inburgerring. Water hebben we steeds met flessen bij Ed gehaald. Hij had als een van de weinigen in het dorp een aansluiting op de waterleiding. De rest van het dorp haalt het bij de waterplaats. Dat moest dan wel in minimum hoeveelheden van 20 liter worden gehaald. Die afmeting hadden onze tanks en flessen niet … en tja, voorschrift is voorschrift.
Met A3 heb ik wat ship shape en kluswerk gedaan en een deel van het eiland bezocht. Op de pier van Santa Maria wordt de visvangst met kleine open sloepen aan land gebracht. Grote tonijnen en barracuda’s worden daar schoongemaakt en verkocht. Het strand is mooi wit en steil. Het levert hoge golven op die voor surfers aantrekkelijk zijn. Ook zijn er de verkopers uit West-Afrika met hun toeristische aanbod van prullaria.
John is 7 november aan boord gekomen. Met hem na twee dagen de oversteek gemaakt naar Sao Nicolau. Aan boord een local van Palmeira, Francha die ons steeds heeft geholpen met water brengen. Hij woont op Sao Nicolau en leidt ons daar rond als dank voor het mee mogen varen. De hele nacht bleef hij aan dek met een fleece over zich heen. Onder de eilanden door staat steeds veel wind. Bij Tarrafal hebben we mooi kunnen ankeren. Het binnenland is groen en er wordt veel fruit en groenten geteeld.
Uiteindelijk vanuit Tarrafal langs de noordzijde van Sao Vicente naar Mindelo gevaren. Een mooie tocht waarbij de eerste drie uur we ons los moesten zeilen van het eiland, aan de wind, om aan de kustinvloed van het eiland te ontkomen. Daarna met een knik in de schoot richting Mindelo met steeds ruimende wind, waar we in het donker aankomen. Duidelijk weer een andere sfeer. Hier is een ‘echte’ havenplaats met toerisme van grote cruiseschepen. Dan worden er zo’n 2000 toeristen losgelaten in het kleine stadje en hebben de straatverkopers en bedelende kinderen het weer druk. Een schril contrast met Palmeira op Sal.
De ARC is hier neergestreken met voor het eerst een tweede start vanaf Mindelo voor de Atlantische Rally voor Cruisers. Zo’n 35 boten verzamelen zich hier en starten de 20-ste. Ik zal kort daarna vertrekken richting Suriname. Naar alle waarschijnlijkheid een solo-oversteek. Met de ervaring tot nu toe zal het zeiltechnisch niet moeilijk zijn. Tegen het alleen varen voor zo’n lange rit zie ik wel een beetje op.
Groeten, Pim
Zoals eerder geschreven; de Cabo Verde hebben meer weg van Afrika dan van Portugal. Inmiddels meer ervaringen verder blijkt dat de eilanden onderling sterk verschillen van sfeer en uitstraling. Sal is destijds door de luchtvaart uitgekozen als tussenstop voor de trans-Atlantische vluchten. Sal is vlak en maakte het mogelijk een groot vliegveld aan te leggen. Qua natuur heeft het veel minder te bieden dan de veel ruigere andere eilanden. Omdat het toerisme op Sal zich concentreert rond Santa Maria aan de zuidkant hebben wij in de havenplaats en daar omheen meer kunnen zien van het dagelijkse leven. De kennismaking met twee Nederlanders, Ed en René, zorgen voor een snelle inburgerring. Water hebben we steeds met flessen bij Ed gehaald. Hij had als een van de weinigen in het dorp een aansluiting op de waterleiding. De rest van het dorp haalt het bij de waterplaats. Dat moest dan wel in minimum hoeveelheden van 20 liter worden gehaald. Die afmeting hadden onze tanks en flessen niet … en tja, voorschrift is voorschrift.
Met A3 heb ik wat ship shape en kluswerk gedaan en een deel van het eiland bezocht. Op de pier van Santa Maria wordt de visvangst met kleine open sloepen aan land gebracht. Grote tonijnen en barracuda’s worden daar schoongemaakt en verkocht. Het strand is mooi wit en steil. Het levert hoge golven op die voor surfers aantrekkelijk zijn. Ook zijn er de verkopers uit West-Afrika met hun toeristische aanbod van prullaria.
John is 7 november aan boord gekomen. Met hem na twee dagen de oversteek gemaakt naar Sao Nicolau. Aan boord een local van Palmeira, Francha die ons steeds heeft geholpen met water brengen. Hij woont op Sao Nicolau en leidt ons daar rond als dank voor het mee mogen varen. De hele nacht bleef hij aan dek met een fleece over zich heen. Onder de eilanden door staat steeds veel wind. Bij Tarrafal hebben we mooi kunnen ankeren. Het binnenland is groen en er wordt veel fruit en groenten geteeld.
Uiteindelijk vanuit Tarrafal langs de noordzijde van Sao Vicente naar Mindelo gevaren. Een mooie tocht waarbij de eerste drie uur we ons los moesten zeilen van het eiland, aan de wind, om aan de kustinvloed van het eiland te ontkomen. Daarna met een knik in de schoot richting Mindelo met steeds ruimende wind, waar we in het donker aankomen. Duidelijk weer een andere sfeer. Hier is een ‘echte’ havenplaats met toerisme van grote cruiseschepen. Dan worden er zo’n 2000 toeristen losgelaten in het kleine stadje en hebben de straatverkopers en bedelende kinderen het weer druk. Een schril contrast met Palmeira op Sal.
De ARC is hier neergestreken met voor het eerst een tweede start vanaf Mindelo voor de Atlantische Rally voor Cruisers. Zo’n 35 boten verzamelen zich hier en starten de 20-ste. Ik zal kort daarna vertrekken richting Suriname. Naar alle waarschijnlijkheid een solo-oversteek. Met de ervaring tot nu toe zal het zeiltechnisch niet moeilijk zijn. Tegen het alleen varen voor zo’n lange rit zie ik wel een beetje op.
Groeten, Pim
20131118 Adrie - Reisverslag Gran Canaria - Kaapverdië
Reisverslag van 21 oktober tot 7 november 2013
Inmiddels hebben we in Nederland alweer de eerste nachtvorst gehad en ben ik al weer helemaal opgenomen in de stress van werk etc.
Op 21 oktober vloog ik naar Gran Canaria waar ik een appartementje had gehuurd in Playa des Inglès. Drie dagen met Pim en Leopold over het eiland gereden en genoten van de mooie plekjes en de lekkere wijn en tapas. Donderdagavond is Leopold in Playa des Inglès gebleven, want hij moet zondag weer terug naar Holland. Pim en ik zijn teruggereden naar de boot.
Op 25 oktober de laatste dingen gekocht en de auto ingeleverd (inclusief een paar parkeerbonnen :-))). De trossen gingen rond 10.30 uur los, nog even wat diesel bijgetapt en toen het ruime sop van de oceaan gekozen. Al snel lag Senang op koers naar Kaapverdië, zo’n kleine 800 mijl te gaan. Tijd krijgt een heel ander begrip, geen bereik meer op mobiele zaken, alleen maar water, de boot en wij. De eerste avond heb ik braaf in de kuip gezeten, op ‘wacht’. Rond 0.30 uur Pim wakker gemaakt, en hij vroeg wat ik hier nog deed, want we konden best slapen. De marifoon met AIS houdt de wacht (mits schepen natuurlijk voorzien zijn van AIS). Met veel geschommel van de boot geprobeerd wat te slapen.
Toen we van Gran Canaria vertrokken leek het een enorm eind (dat is het ook), maar toch ben je ‘opeens’ op de Cabo Verde. In de baai bij Palmeira, na één mislukte poging, Senang op anker gelegd. De boot opgeruimd, mede ingegeven door het feit dat ik de kussens weer van hun losgesprongen knopen zou voorzien. Echter wie weet waar deze zijn gebleven, laat het ons weten. De boot was hierna weer helemaal aan kant. En nog een hele week genieten.
Isla de Sal heeft drie grotere plaatsen, waarvan Santa Maria het meest toeristisch is en Palmeira het meest authentiek en armoedigst.
Ik ben meestal niet zo goed in het omschakelen naar een andere cultuur, maar ik had het nu redelijk snel door. Heerlijk, geen stress, geen haast, alles in slow motion, deze mensen kennen, denk ik, geen werkstress etc. De dagen vliegen voorbij, en op donderdag 7 november moet ik alweer terug naar huis, waar een orkaan heeft gewoed. Ik vind het lastig om Pim alleen achter te laten, maar het is niet anders, hij en de boot moeten door. Ik heb genoten van een heerlijke, enorm relaxte en ontspannen vakantie. (Pim, volgende keer wil ik wel graag sushi eten, dolfijnen en walvissen zien, haha)
Groets, Adrie
N.B. Foto's staan op de pagina met vakantiefoto's.
Inmiddels hebben we in Nederland alweer de eerste nachtvorst gehad en ben ik al weer helemaal opgenomen in de stress van werk etc.
Op 21 oktober vloog ik naar Gran Canaria waar ik een appartementje had gehuurd in Playa des Inglès. Drie dagen met Pim en Leopold over het eiland gereden en genoten van de mooie plekjes en de lekkere wijn en tapas. Donderdagavond is Leopold in Playa des Inglès gebleven, want hij moet zondag weer terug naar Holland. Pim en ik zijn teruggereden naar de boot.
Op 25 oktober de laatste dingen gekocht en de auto ingeleverd (inclusief een paar parkeerbonnen :-))). De trossen gingen rond 10.30 uur los, nog even wat diesel bijgetapt en toen het ruime sop van de oceaan gekozen. Al snel lag Senang op koers naar Kaapverdië, zo’n kleine 800 mijl te gaan. Tijd krijgt een heel ander begrip, geen bereik meer op mobiele zaken, alleen maar water, de boot en wij. De eerste avond heb ik braaf in de kuip gezeten, op ‘wacht’. Rond 0.30 uur Pim wakker gemaakt, en hij vroeg wat ik hier nog deed, want we konden best slapen. De marifoon met AIS houdt de wacht (mits schepen natuurlijk voorzien zijn van AIS). Met veel geschommel van de boot geprobeerd wat te slapen.
Toen we van Gran Canaria vertrokken leek het een enorm eind (dat is het ook), maar toch ben je ‘opeens’ op de Cabo Verde. In de baai bij Palmeira, na één mislukte poging, Senang op anker gelegd. De boot opgeruimd, mede ingegeven door het feit dat ik de kussens weer van hun losgesprongen knopen zou voorzien. Echter wie weet waar deze zijn gebleven, laat het ons weten. De boot was hierna weer helemaal aan kant. En nog een hele week genieten.
Isla de Sal heeft drie grotere plaatsen, waarvan Santa Maria het meest toeristisch is en Palmeira het meest authentiek en armoedigst.
Ik ben meestal niet zo goed in het omschakelen naar een andere cultuur, maar ik had het nu redelijk snel door. Heerlijk, geen stress, geen haast, alles in slow motion, deze mensen kennen, denk ik, geen werkstress etc. De dagen vliegen voorbij, en op donderdag 7 november moet ik alweer terug naar huis, waar een orkaan heeft gewoed. Ik vind het lastig om Pim alleen achter te laten, maar het is niet anders, hij en de boot moeten door. Ik heb genoten van een heerlijke, enorm relaxte en ontspannen vakantie. (Pim, volgende keer wil ik wel graag sushi eten, dolfijnen en walvissen zien, haha)
Groets, Adrie
N.B. Foto's staan op de pagina met vakantiefoto's.
20131123 Verslag van John - Cabo Verde 7-16 november
Wat een overgang! Van het westerse koude kikkerland sta je plotseling midden in een Afrikaanse sfeer met de bijhorende temperatuur (overdag 27-29 C - 's nachts 24 C) van de Cabo Verde. En ook een wisseling van de wacht qua bezetting van de Senang. Pim had deze ochtend afscheid genomen van zijn zeilmaatje Adrie en ik werd opgewacht door Pim en Ed (Nederlandse overwinteraar op Sal). Doordat Pim al een aantal dagen op Sal zat kon je merken dat hij al goed ingeburgerd was in het sociale netwerk van Palmeira, waardoor we in een mum van tijd aan boord zaten inclusief een vers schoongemaakt visje. Om even te acclimatiseren hebben we twee dagen besteed om Sal te verkennen, waarbij we eerst naar het Oog van Sal zijn gewandeld (1). Deze trip van ca. 10 km biedt een mooi zicht op het landschap van Sal, wat doet denken aan een rotsformatie die sterk onder invloed staat van de Sahara (vrijwel geen groen en redelijk vlak). De volgende dag via Espargos (waar ik mijn binnenlandse vlucht van Mindelo naar Sal snel kon regelen) naar Santa Maria gereden. Santa Maria is een klein vakantie resort waar Arke en Transavia op vliegen. Was wel de eerste mogelijkheid om te genieten van sushi met een glaasje witte wijn. Het contrast tussen het Santa Maria (redelijk luxe resort) aan de ene kant van Sal en Palmeira (klein eenvoudig vissersplaatsje) aan de ander kant van Sal is behoorlijk groot. Maar Pim en ik voelen ons toch meer thuis in Palmeira door de hartelijkheid en gemoedelijkheid in deze kleine vissersgemeenschap.
Bij terugkomst in Palmeira voorbereiding gestart voor de eerste zeiltocht. Om 22.00 uur het anker gelicht voor de oversteek naar Tarrafal (Sao Nicolau) met Francha aan boord. Francha maakt de oversteek om zijn moeder in Tarrafal te bezoeken. Een overtocht van ca. 85 nm, waar we verwachten zo'n 13 tot 14 uur over te doen bij een windkracht 4/5 met een gemiddelde van 6 nm. Zuidwestelijke koers uitgezet om het eiland onderlangs te kunnen ronden. Na 2 uur was Sal niet meer zichtbaar en had Pim er voldoende vertrouwen - ik had nml. geen enkele last van zeeziekte - en dook hij de kooi in voor een korte nap. Heerlijk de rust met een schitterende sterrenhemel, zoals je dat in Nederland niet meer ziet. Bij de tweede wacht een mooie zonsopkomst meegemaakt, voor mij wel een bijzondere ervaring om urenlang alleen maar de oceaan te zien zonder enig spoor van land. En bij de ronding van Sao Nicolau een echte bonus (2). Wij werden verwelkomd door een school van ca. 30 dolfijnen, die plotseling opdoken voor onze steven. Wat een souplesse, snelheid en speelsheid stralen die beesten uit! Vervolgens de baai van Tarrafal binnengelopen, waar ca. 10 zeiljachten voor anker lagen. By the way de noodvoorraad zonnebrand is geen overbodige luxe voor me! (3).
Sao Nicolau is een vriendelijk oogend slaperig eiland, met vrijwel geen tourisme. Lokale bevolking leeft van visvangst, suikerriet en groenteteelt. In tegenstelling to Sal krijgt de noordkant wel redelijk wat regen. Francha treedt vandaag op als onze gids en rijden eerst naar het midden van het eiland met een fraai zicht op de bergketen die over het midden van het eiland loopt. Vervolgens steken we terug naar de kust om het kleine haven/vestingsplaatsje Preguica te bezoeken (5)(6). Het lokale transport, de " aluguers", blijft een bijzondere ervaring. De busjes transporteren niet alleen ons, maar ook allerlei (handels)waar. Dus je moet niet raar staan te kijken dat je tijdens de rit met een taart op schoot zit! Helaas werden we niet uitgenodigd voor de 40ste verjaardag, maar de taarten en hapjes zagen er goed uit (7). Maar in alle eerlijkheid hadden we 's morgens op de visafslag al wat vis gekocht (4). Meesterkok Pim wist daar wel raad mee. Het cadeau van Leopold - een mooie BBQ grill - kwam prima van pas ....... "life is sweet life is bitter" (alleen het laatste deel van dit gezegde hebben we gemist). Sowieso was ik verbaasd over de uitgebreide proviand die aan boord is (en Henk de blikken bonen hebben we op dit deel niet aangebroken).
De volgende dag het Cabo Verde tempo gevolgd, waardoor we uiteindelijk pas om ca. 11.00 uur uur vertrokken voor de oversteek naar Mindelo op Sao Vicente, ca. 45 nm bij wisselende windkracht 4/5 met soms wat uitschieters. Alleen de genua uitgezet, die af en toe een klein beetje werd gereefd. In eerste instantie nog overwogen om onder het onbewoonde eiland Santa Lucia te ankeren, maar dit bleek niet haalbaar. Een noordwestelijk koers uitgezet, wat scherper aan de wind, waarbij de Senang mooi de zee aansnijdt (9). Alleen we waren niet zo scherp geweest om te controleren of het voorluik goed dichtzat, dit besefte we pas kort daarna ..... gelukkig was alles weer snel droog. Bij ondergaande zon beginnen we Sao Vicente aan de noordkant te ronden en ervaren we tussen de eilanden Sao Vicente en Sao Antonia zelfs een versnelling van de wind en stroming: door de vernauwing tussen de bergen op beide eilanden ontstaat een “Venturie-effect” waardoor de wind versneld wordt (10). Voor de haven van Midelo ligt er een forse rots in de zee en het kost ons moeite om in de duisternis de ingang te vinden (bleek een coaster recht voor anker te liggen). Uiteindelijk ankeren we vlakbij de Marina van Midelo, waar wat bekende schepen voor Pim liggen. Midelo is de laatste haven voor de schepen die de oversteek willen maken en dat is duidelijk te merken qua drukte, waarbij het direct opvalt dat de stad meer gericht is op toeristen (dat blijkt ook wel als twee dagen later een cruiseschip van Arke de haven voor een dag aandoet en 2.000 toeristen worden "losgelaten".
Besteden de volgende dagen om de stad verder te verkennen, verse tonijn te kopen om super verse en malse sushi te maken (11), uit eten te gaan en een echte cappuccino is natuurlijk nooit te versmaden (12). Door een misrekening mijnerzijds hadden we nog een extra rommeldagje (tja je beseft hier niet meer welke dag het is .... heerlijk). Maar het moment van vertrek nadert en Pim een hart onder de riem gestoken voor de komende oversteek, waarbij hij toch een beetje opkijkt om deze trip alleen te maken. Hopelijk vindt hij nog een opstapper tussen de ARC zeilgroep. Bij het versturen van dit verslag was dit nog niet duidelijk.
Last but not least .... Pim hartstikke bedankt voor deze mooie, unieke zeilervaring en zoals we al bespraken dit smaakt naar meer. Ship ahoy!!!
John Michielsen
Foto's staan op de pagina met vakantiefoto's
Bij terugkomst in Palmeira voorbereiding gestart voor de eerste zeiltocht. Om 22.00 uur het anker gelicht voor de oversteek naar Tarrafal (Sao Nicolau) met Francha aan boord. Francha maakt de oversteek om zijn moeder in Tarrafal te bezoeken. Een overtocht van ca. 85 nm, waar we verwachten zo'n 13 tot 14 uur over te doen bij een windkracht 4/5 met een gemiddelde van 6 nm. Zuidwestelijke koers uitgezet om het eiland onderlangs te kunnen ronden. Na 2 uur was Sal niet meer zichtbaar en had Pim er voldoende vertrouwen - ik had nml. geen enkele last van zeeziekte - en dook hij de kooi in voor een korte nap. Heerlijk de rust met een schitterende sterrenhemel, zoals je dat in Nederland niet meer ziet. Bij de tweede wacht een mooie zonsopkomst meegemaakt, voor mij wel een bijzondere ervaring om urenlang alleen maar de oceaan te zien zonder enig spoor van land. En bij de ronding van Sao Nicolau een echte bonus (2). Wij werden verwelkomd door een school van ca. 30 dolfijnen, die plotseling opdoken voor onze steven. Wat een souplesse, snelheid en speelsheid stralen die beesten uit! Vervolgens de baai van Tarrafal binnengelopen, waar ca. 10 zeiljachten voor anker lagen. By the way de noodvoorraad zonnebrand is geen overbodige luxe voor me! (3).
Sao Nicolau is een vriendelijk oogend slaperig eiland, met vrijwel geen tourisme. Lokale bevolking leeft van visvangst, suikerriet en groenteteelt. In tegenstelling to Sal krijgt de noordkant wel redelijk wat regen. Francha treedt vandaag op als onze gids en rijden eerst naar het midden van het eiland met een fraai zicht op de bergketen die over het midden van het eiland loopt. Vervolgens steken we terug naar de kust om het kleine haven/vestingsplaatsje Preguica te bezoeken (5)(6). Het lokale transport, de " aluguers", blijft een bijzondere ervaring. De busjes transporteren niet alleen ons, maar ook allerlei (handels)waar. Dus je moet niet raar staan te kijken dat je tijdens de rit met een taart op schoot zit! Helaas werden we niet uitgenodigd voor de 40ste verjaardag, maar de taarten en hapjes zagen er goed uit (7). Maar in alle eerlijkheid hadden we 's morgens op de visafslag al wat vis gekocht (4). Meesterkok Pim wist daar wel raad mee. Het cadeau van Leopold - een mooie BBQ grill - kwam prima van pas ....... "life is sweet life is bitter" (alleen het laatste deel van dit gezegde hebben we gemist). Sowieso was ik verbaasd over de uitgebreide proviand die aan boord is (en Henk de blikken bonen hebben we op dit deel niet aangebroken).
De volgende dag het Cabo Verde tempo gevolgd, waardoor we uiteindelijk pas om ca. 11.00 uur uur vertrokken voor de oversteek naar Mindelo op Sao Vicente, ca. 45 nm bij wisselende windkracht 4/5 met soms wat uitschieters. Alleen de genua uitgezet, die af en toe een klein beetje werd gereefd. In eerste instantie nog overwogen om onder het onbewoonde eiland Santa Lucia te ankeren, maar dit bleek niet haalbaar. Een noordwestelijk koers uitgezet, wat scherper aan de wind, waarbij de Senang mooi de zee aansnijdt (9). Alleen we waren niet zo scherp geweest om te controleren of het voorluik goed dichtzat, dit besefte we pas kort daarna ..... gelukkig was alles weer snel droog. Bij ondergaande zon beginnen we Sao Vicente aan de noordkant te ronden en ervaren we tussen de eilanden Sao Vicente en Sao Antonia zelfs een versnelling van de wind en stroming: door de vernauwing tussen de bergen op beide eilanden ontstaat een “Venturie-effect” waardoor de wind versneld wordt (10). Voor de haven van Midelo ligt er een forse rots in de zee en het kost ons moeite om in de duisternis de ingang te vinden (bleek een coaster recht voor anker te liggen). Uiteindelijk ankeren we vlakbij de Marina van Midelo, waar wat bekende schepen voor Pim liggen. Midelo is de laatste haven voor de schepen die de oversteek willen maken en dat is duidelijk te merken qua drukte, waarbij het direct opvalt dat de stad meer gericht is op toeristen (dat blijkt ook wel als twee dagen later een cruiseschip van Arke de haven voor een dag aandoet en 2.000 toeristen worden "losgelaten".
Besteden de volgende dagen om de stad verder te verkennen, verse tonijn te kopen om super verse en malse sushi te maken (11), uit eten te gaan en een echte cappuccino is natuurlijk nooit te versmaden (12). Door een misrekening mijnerzijds hadden we nog een extra rommeldagje (tja je beseft hier niet meer welke dag het is .... heerlijk). Maar het moment van vertrek nadert en Pim een hart onder de riem gestoken voor de komende oversteek, waarbij hij toch een beetje opkijkt om deze trip alleen te maken. Hopelijk vindt hij nog een opstapper tussen de ARC zeilgroep. Bij het versturen van dit verslag was dit nog niet duidelijk.
Last but not least .... Pim hartstikke bedankt voor deze mooie, unieke zeilervaring en zoals we al bespraken dit smaakt naar meer. Ship ahoy!!!
John Michielsen
Foto's staan op de pagina met vakantiefoto's
20131125 Opstapper(s) gezocht
Inmiddels ben ik aan het inburgeren in Mindelo op Sao Vicente. Diverse andere boten uit eerdere ontmoetingen hebben zich hier verzameld. Daaronder een aantal die ook naar Suriname gaan; de Feeks, de Makaio, de Equinox en enkele waarvan ik nu even de naam niet weet. Met Ben en Marcel al diverse keren samen gegeten en een hand- en spandienst ontvangen bij klussen waarvoor je toch even een tweede en derde man nodig hebt. Onder andere boven in de bezaan gezeten voor een vlagwissel; hij was weer van onderen door geschavield; dat heb je met die Gammavlaggen.
Op het havenkantoor hing een annonce van een opstapster genaamd Sabine. Via Leopold ben ik met haar in contact gekomen. Dat was vanwege de slechte internetmogelijkheden. Een leuke sportieve Française die wel mee zou willen naar de overkant. Aan boord genomen voor een nadere kennismaking en gelijk maar aanschuiven aan tafel waar ik barracuda serveerde met Ben en Marcel van de Feeks. Het leek een goede klik ... maar bloed kruipt waar het niet gaan kan en zij kiest alsnog voor de bestemming Afrika. Gelijk een jong Frans stel, die al had vernomen van mijn bestemming Suriname, op het vinkentouw... of moet ik zeggen ankerlijn! De bestemming is ideaal voor hen, want zij willen graag naar Frans Guyana. Dat is slechts een taxirit verwijderd van Paramaribo. Morgen laten ze definitief weten of ze mee gaan. Ik heb hen gevraagd daarover goed na te denken. Hun zeezeilervaring is van zeer recent en van korte duur.
Dit alles wordt overschaduwd door het trieste bericht van Adrie. Zijn vader is gisteren geheel onverwacht overleden. Pa wil mij graag vertegenwoordigen bij de uitvaart. Op zo'n korte termijn terug blijkt niet haalbaar met een binnenlandse vlucht naar Sal en dan door. Vanaf hier wil ik Nel, Adrie en Theo en overige nabije familie heel veel sterkte toewensen.
Op het havenkantoor hing een annonce van een opstapster genaamd Sabine. Via Leopold ben ik met haar in contact gekomen. Dat was vanwege de slechte internetmogelijkheden. Een leuke sportieve Française die wel mee zou willen naar de overkant. Aan boord genomen voor een nadere kennismaking en gelijk maar aanschuiven aan tafel waar ik barracuda serveerde met Ben en Marcel van de Feeks. Het leek een goede klik ... maar bloed kruipt waar het niet gaan kan en zij kiest alsnog voor de bestemming Afrika. Gelijk een jong Frans stel, die al had vernomen van mijn bestemming Suriname, op het vinkentouw... of moet ik zeggen ankerlijn! De bestemming is ideaal voor hen, want zij willen graag naar Frans Guyana. Dat is slechts een taxirit verwijderd van Paramaribo. Morgen laten ze definitief weten of ze mee gaan. Ik heb hen gevraagd daarover goed na te denken. Hun zeezeilervaring is van zeer recent en van korte duur.
Dit alles wordt overschaduwd door het trieste bericht van Adrie. Zijn vader is gisteren geheel onverwacht overleden. Pa wil mij graag vertegenwoordigen bij de uitvaart. Op zo'n korte termijn terug blijkt niet haalbaar met een binnenlandse vlucht naar Sal en dan door. Vanaf hier wil ik Nel, Adrie en Theo en overige nabije familie heel veel sterkte toewensen.
20131128 Pim - Cabo Verde, uitstapje Sao Antao en voorbereidingen
Pim - Mindelo, 28 november. Bewolkt, benauwd en plakkerig; 29 graden
De tijd vliegt hier opeens om en uit het niets verschijnen er ineens allemaal opstappers. Eerst was daar Sabine die later besloot toch wat langer te blijven op de Cabo Verde en daarna naar Afrika te gaan. Dat blijkt bij meer (zee)zwervers een populaire bestemming te worden. Dan zijn daar, getipt door Sabine, twee jonge mensen, Lisa en Ismael, die dolgraag via Suriname naar Frans Guyana willen en daarna Brazilië. Twee enthousiaste backpackers van 21 en 26 die elkaar kennen van de universiteit van Nantes. Slechts weinig zee-ervaring van Gran Canaria naar Sal en Sao Vicente, maar gelukkig (nog) niet zeeziek geweest. Gezelschap is toch prettig op een wat langer durende oversteek; zij monsteren aan.
Helaas laat de wind het afweten rondom de aanvankelijk voor donderdag 29 november geplande vertrekdatum. We zullen tot maandag moeten wachten. Dan komt er weer een wat stabielere noordoostenwind opzetten.
Door het uitstel van vertrek en de daarmee samenhangende activiteiten hebben we met de bemanning van de Feeks, Makaio, Senang en Equinox een dagje Sao Antao gedaan. Geen plek op de veerboot, dus met z’n allen op de trimaran Equinox. Daar aangekomen zijn we met een jeep naar midden in de bergen gereden en losgelaten op een prachtige vallei waar we over een ruig voetpad onze weg naar de noordkust hebben ondernomen,. Een wandeling van zo’n vijf uren. Werkelijk prachtig; een aanrader!
Nu nog wat wasgoed wegwerken en de laatste proviand inslaan voor de oversteek. Wordt vervolgd.
[Zie foto's van het uitstapje en verslag van de Equinox en Feeks hierover]
De tijd vliegt hier opeens om en uit het niets verschijnen er ineens allemaal opstappers. Eerst was daar Sabine die later besloot toch wat langer te blijven op de Cabo Verde en daarna naar Afrika te gaan. Dat blijkt bij meer (zee)zwervers een populaire bestemming te worden. Dan zijn daar, getipt door Sabine, twee jonge mensen, Lisa en Ismael, die dolgraag via Suriname naar Frans Guyana willen en daarna Brazilië. Twee enthousiaste backpackers van 21 en 26 die elkaar kennen van de universiteit van Nantes. Slechts weinig zee-ervaring van Gran Canaria naar Sal en Sao Vicente, maar gelukkig (nog) niet zeeziek geweest. Gezelschap is toch prettig op een wat langer durende oversteek; zij monsteren aan.
Helaas laat de wind het afweten rondom de aanvankelijk voor donderdag 29 november geplande vertrekdatum. We zullen tot maandag moeten wachten. Dan komt er weer een wat stabielere noordoostenwind opzetten.
Door het uitstel van vertrek en de daarmee samenhangende activiteiten hebben we met de bemanning van de Feeks, Makaio, Senang en Equinox een dagje Sao Antao gedaan. Geen plek op de veerboot, dus met z’n allen op de trimaran Equinox. Daar aangekomen zijn we met een jeep naar midden in de bergen gereden en losgelaten op een prachtige vallei waar we over een ruig voetpad onze weg naar de noordkust hebben ondernomen,. Een wandeling van zo’n vijf uren. Werkelijk prachtig; een aanrader!
Nu nog wat wasgoed wegwerken en de laatste proviand inslaan voor de oversteek. Wordt vervolgd.
[Zie foto's van het uitstapje en verslag van de Equinox en Feeks hierover]
20131201 Opstappers Lisa en Isma
Isma:
Salut à toutes et tous !
Je viens d’embarquer à bord du Senang. Avec Lisa nous voyageons en stop depuis la France et nous sommes parti(e) le premier septembre 2013. Vivement le Surinam, si on m’avait dit que j’arriverai en Amérique Latine par ce pays il y a quelques semaines, je n’y aurais pas cru. Nous voilà sur le point d’accomplir notre première transatlantique en direction du Surinam pour rejoindre la Guyane française.
Merci Capitaine Pim !
Lisa - apprentie globe trotteuse:
Bien l’bonjour !
Me voila en plein dans une aventure tant attendue, rêvée, et peu organisée! Cela dépasse évidement n’importe quel pouvoir d’imagination, un mélange entre l’irréel et les choses les plus simples de la vie. Nous voila, moi et mon compagnon de voyage, après moules aventures et mésaventures, a Sao Vicente, près a embarquer avec notre nouveau capitaine Pim! Cap sur le Surinam ! En attente du vent, nous profitons des petits plaisirs de la vie et découvrons la cohabitation a bord du Senang.
Ciao desde el sol Africano
Salut à toutes et tous !
Je viens d’embarquer à bord du Senang. Avec Lisa nous voyageons en stop depuis la France et nous sommes parti(e) le premier septembre 2013. Vivement le Surinam, si on m’avait dit que j’arriverai en Amérique Latine par ce pays il y a quelques semaines, je n’y aurais pas cru. Nous voilà sur le point d’accomplir notre première transatlantique en direction du Surinam pour rejoindre la Guyane française.
Merci Capitaine Pim !
Lisa - apprentie globe trotteuse:
Bien l’bonjour !
Me voila en plein dans une aventure tant attendue, rêvée, et peu organisée! Cela dépasse évidement n’importe quel pouvoir d’imagination, un mélange entre l’irréel et les choses les plus simples de la vie. Nous voila, moi et mon compagnon de voyage, après moules aventures et mésaventures, a Sao Vicente, près a embarquer avec notre nouveau capitaine Pim! Cap sur le Surinam ! En attente du vent, nous profitons des petits plaisirs de la vie et découvrons la cohabitation a bord du Senang.
Ciao desde el sol Africano
20131201 Pim: De goede wind is nog even verder naar voren in tijd geschoven. Vertrek lijkt woensdag nu definitief te zijn. Inmiddels is het druk in de haven met alle ARC-boten die 24 oktober vanuit Las Palmas zijn vertrokken. Hier lopen ze en masse binnen om vooral diesel te tanken.
20131204 Feeks: Volgens de blog van de Feeks staat het gezelschap op het punt aan de oversteek te beginnen:
"...Gisteren hebben we met Renzo, Edith, Pim, Ken, Nina, Alexandra, Maouro + 2 bemaningsleden en wij een afscheidsetentje gegeten bij een Indiaas restaurant. Het was heerlijk maar veel te weinig dus zijn er na het eten nog een paar pizza’s gegeten bij de haven. Het enig wat een beetjes tegen zit is de wind. Er is nog steeds geen passaat. De ARC vloot die uit Las Palmas is vertrokken druppelt hier nog steeds binnen voor diesel en we horen dat de doorgevaren boten in een zware storm zitten met 40-60 kn wind. De vloot die vanuit Mindelo is vertrokken heeft wind tegen. Dit zijn dus geen leuke berichten. Gelukkig is Angela voor ons aan het kijken wanneer we weg kunnen varen omdat het Internet hier niet erg betrouwbaar is....", aldus Marcel en Ben van de Feeks.
"...Gisteren hebben we met Renzo, Edith, Pim, Ken, Nina, Alexandra, Maouro + 2 bemaningsleden en wij een afscheidsetentje gegeten bij een Indiaas restaurant. Het was heerlijk maar veel te weinig dus zijn er na het eten nog een paar pizza’s gegeten bij de haven. Het enig wat een beetjes tegen zit is de wind. Er is nog steeds geen passaat. De ARC vloot die uit Las Palmas is vertrokken druppelt hier nog steeds binnen voor diesel en we horen dat de doorgevaren boten in een zware storm zitten met 40-60 kn wind. De vloot die vanuit Mindelo is vertrokken heeft wind tegen. Dit zijn dus geen leuke berichten. Gelukkig is Angela voor ons aan het kijken wanneer we weg kunnen varen omdat het Internet hier niet erg betrouwbaar is....", aldus Marcel en Ben van de Feeks.